Δεν είναι λίγες φορές που έφυγες από το σινεμά με απορίες, σωστά; Είναι κάποιες ταινίες που σε κάνουν να θες να τις αναλύσεις με την παρέα σου τη στιγμή που βγαίνεις από την αίθουσα. Ή θες να ξαναμπείς στην επόμενη προβολή για να καταλάβεις τι ήταν αυτό που είδες. Τι απέγινε ένας χαρακτήρας; Πού ήθελε να καταλήξει με μια συγκεκριμενή παραβολή ο σκηνοθέτης; Οι σκηνοθέτες και οι ταινίες που κατάφεραν να “κάψουν” το μυαλό μας και μας ανάγκασαν να συζητάμε επί ώρες μετά από μια δίωρη προβολή έχουν την τιμητική τους σε αυτό το άρθρο. Πάμε να δούμε μαζί 5 ταινίες που κατάφεραν να μας μπερδέψουν αλλά σε κάθε ευκαιρία επιστρέφουμε σ΄αυτές για να μας ταλαιπωρήσουν και πάλι.
5. Mulholland Drive (2001) του Ντέιβιντ Λιντς
Υπάρχουν πολλές ταινίες από την φιλμογραφία του “μαέστρου” Ντέιβιντ Λιντς που θα μπορούσαμε άνετα να του αφιερώσουμε και τις πέντε θέσεις στη λίστα μας. Ωστόσο, το Mulholland Drive αποτελεί το αποκορύφωμα. Η ταινία αποτελείται από κομμάτια, θραύσματα και μικρά μέρη που σχηματίζουν ένα σύνολο. Ένα άπειρο κοινό μπορεί απλά να χαθεί προσπαθώντας να αντιληφθεί κάθε ένδειξη για την ολοκλήρωση του παζλ. Ένα πρωτοφανές ταξίδι που σε κρατάει από την αρχή μέχρι το τέλος και κάνει τις σωστές ερωτήσεις στα σωστά σημεία.
4. Donnie Darko (2001) του Ρίτσαρντ Κέλι
Ακόμα μια ταινία του 2001 που κατάφερε να παιδεύσει το κοινό της ήταν το Donnie Darko. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ρίτσαρντ Κέλι περιελάμβανε ένα πελώριο κουνέλι , έναν κινητήρα αεροπλάνου που έπεσε στο σπίτι του Τζέικ Τζίλενχαλ, ταξίδια στο χρόνο και πολλές ερμηνείες από το κοινό για το τι τελικά θέλησε να μας δείξει η συγκεκριμένη ταινία. Μέχρι σήμερα, ακόμα και οι πρωταγωνιστές της ταινίας αδυνατούν να λύσουν τις απορίες του κοινού. Οι επόμενες ταινίες του Κέλι βάδισαν στα ίδια χνάρια, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν στα mind-bending δεδομένα του Donnie Darko.
3. The Fountain (2006) του Ντάρεν Αρονόφσκι
Ίσως η λιγότερο δημοφιλής ταινία της λίστας μας είναι το The Fountain. Όλοι λίγο πολύ έχουν δει κάποια ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι. Είτε την αγάπησαν, είτε τους έκανε να φύγουν από το σινεμά, είτε έκατσαν απλά να δουν που το πάει επιτέλους ο σκηνοθέτης. Εμείς διαλέξαμε μία από τις αγαπημένες μας ταινίες από τον ιδιαίτερο δημιουργό με το φανταστικό δίδυμο Χιου Τζάκμαν-Ρέιτσελ Βάις. Μερικές φορές υπάρχουν ταινίες εκεί έξω που σε κάνουν να δεις τα πράγματα διαφορετικά. Σε κάνουν να νιώθεις ότι βλέπεις κάποιο είδος αλήθειας που ήταν πάντα μπροστά σου, αλλά δεν το είχες παρατηρήσει ποτέ. Το The Fountain είναι μια τέτοια ταινία και κατά τη γνώμη μας είναι ένα αρκετά υποτιμημένο κομμάτι της πολυσυζητημένης φιλμογραφίας του Αρονόφσκι.
2. Enemy (2013) του Ντένις Βιλνέβ
Πάλι πέσαμε πάνω στον Τζέικ Τζίλενχαλ. Το ορκιζόμαστε, ήταν τύχαιο. Ακόμα μια ταινία με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο ηθοποιό που μας ανάγκασε να πατήσουμε pause για να σκεφτούμε ένα-δυο πράγματα. Η ταινία ακολουθεί έναν καθηγητή που πέφτει πάνω στον σωσία του και η περιέργεια οδηγεί και τους δύο άνδρες σε ένα σκοτεινό ταξίδι αυτο-εξερεύνησης που εξετάζει μια σειρά από συναρπαστικές ιδέες, ιδίως τη φύση της παρακολούθησης αλλά και τις καταπιεσμένες επιθυμίες των ανθρώπων. Αυτή ήταν η δεύτερη συνεργασία του Βιλνέβ με τον Τζίλενχαλ μετά το καταπληκτικό Prisoners (2013).
1. Inception (2010) του Κρίστοφερ Νόλαν
Το πως αντέξαμε να μη συμπεριλάβουμε ταινίες όπως το Memento, το Prestige και το Interstellar στη λίστα μας δεν μπορούμε να το περιγράψουμε. Είπαμε όμως να μην κάνουμε ακόμα ένα άτυπο αφιέρωμα στον Κρίστοφερ Νόλαν. Ωστόσο, γινόταν να μην συμπεριλάβουμε ούτε το Inception; Το οποίο είχε και τα δέκατα γενέθλια του πρόσφατα; Το έπος του Νόλαν δεν ακολουθεί την ίδια λογική με τις παραπάνω ταινίες. Αν κάποιος το ακολουθήσει σωστά και συγκεντρωμένα δεν πρόκειται να χάσει τη μπάλα. Δεν είναι αυτό το θέμα, όμως, στην περίπτωση του Inception.
Ο Νόλαν έστησε μια πανέξυπνη παγίδα στο κοινό, καθώς η ανάγκη της συγκέντρωσης και της αναπόσπαστης προσοχής δημιούργησε αυτό που ήθελε εξ αρχής. Την απορρόφηση του κοινού από την πολυπλοκότητα της ιδέας των ονείρων και των επιπέδων στα οποία αυτά χωρίζονται. Έτσι το κοινό όχι μόνο καταφέρνει να βγάλει άκρη με την πρωτότυπη ιδέα των ονείρων, αλλά γίνεται ένα με αυτά, ξεχνώντας πολλές φορές τα όρια της πραγματικότητας. Σίγουρα κάποιοι είχατε απορροφηθεί τόσο πολύ όταν είχατε δει την ταινία που όταν τελείωσε θελήσατε λίγο χρόνο για να καταλάβετε τι γίνεται γύρω σας. Λόγικό. Συνέβη στους περισσότερους από εμάς. Το Inception συνοψίζει μέσα σε λίγες ώρες την μαγεία του σινεμά του Νόλαν και είναι μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
