Ανέκαθεν ήμουν φαν του κινηματογράφου – πολύ περισσότερο του ελληνικού. Του έχω αδυναμία, βλέπεις. Πάντα με γοήτευαν αυτές οι μεγάλες σε διάρκεια σιωπές, τα βλέμματα γεμάτα νόημα και οι μουσικές. Κυρίως οι μουσικές. Είναι κάποιες μελωδίες που τις αναγνωρίζεις από χιλιόμετρα μακριά, που ανατριχιάζει και ο παραμικρότερος σπόνδυλος της ραχοκοκαλιάς σου, που δε λησμονιούνται εύκολα. Αυτή λοιπόν είναι μια λίστα με τα πιο αγαπημένα μου soundtrack ελληνικών ταινιών.
Αυτή η νύχτα μένει (2000)
Η εξιστόρηση ενός μεγάλου έρωτα μέσα από ένα αστικό roadtrip. Ο Ανδρέας και η Στέλλα είναι ένα ζευγάρι γεμάτο αντιφάσεις. Εκείνος έχει μικρά όνειρα. Βλέπει τα αεροπλάνα να περνούν και να χάνονται κι αυτό είναι κάτι που του αρκεί. Εκείνη δεν κάνει εκπτώσεις. Κυνηγάει τα όνειρά της με κάθε τίμημα καταλήγοντας σε κάτι σκοτεινά ομιχλώδη υπόγεια. Άλλοι πάλι, φλερτάρουν με ερωτήματα άκρως υπαρξιακά: Υπάρχει τελικά το νόημα της ζωής; Άλλοι το βρίσκουν, άλλοι το χάνουν και άλλοι ακόμη το ψάχνουν.
Την μουσική επιμελείται ο Σταμάτης Κραουνάκης κι εγώ φυσικά ξεχωρίζω το ομώνυμο «Αυτή η νύχτα μένει», αλλά και το ατμοσφαιρικό instrumental «Θέμα Σελήνη». Κάπως έτσι λοιπόν, υμνούνται όλοι εκείνοι οι εραστές που καταδικάστηκαν να ζήσουν με πάθος τον επίγειο έρωτα.
Μικρά Αγγλία (2013)
Στην Άνδρο του 1930, ένας είναι ο βασικός και απαράβατος κανόνας: Οι γυναίκες να παντρεύονται αποκλειστικά ναυτικούς. Ωστόσο, στην περίπτωση του Σπύρου και της Όρσας, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Η Μίνα, προκειμένου να εξασφαλίσει μια καλή ζωή για τις κόρες της, δε λογαριάζει από συναισθηματισμούς και ρομάντζα. Ο έρωτας άλλωστε, κρατάει λίγο αλλά ο καημός του πολύ. Έτσι, τα προξενιά της φέρνουν τα πάνω κάτω στην οικογένειά τους, αφού οι δυο αδερφές καταλήγουν να αγαπούν τον ίδιο άνδρα.
Τη μουσική σύνθεση έχει επιμεληθεί η Κατερίνα Πολέμη, η οποία μας μεταφέρει στο κλίμα της εποχής μέσα από μελωδίες που μόνο ρίγος μπορούν να προκαλέσουν στα αυτιά του κοινού. Προσωπικά, έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία για το «Αγάπη που δε λύτρωσε», το πρώτο ουσιαστικά κομμάτι που ακούμε στην έναρξη της ταινίας, το «Θέμα Τανγκό για Πιάνο και Μπαντονεόν», καθώς και το τραγούδι των τίτλων τέλους, «Μεσογειακές Φωνές». Όλα αυτά, για να γίνουμε κι εμείς μάρτυρες φοβερά θλιβερών γεγονότων, να νιώσουμε στο πετσί μας την αίσθηση της μελαγχολίας και να καταλήξουμε στο τραγικό συμπέρασμα πως πράγματι, όποιος πνίγηκε μετάνιωσε.
Νοτιάς (2016)
Ωδή σε μια Αθήνα όπου η Ομόνοια ήταν ακόμη στρογγυλή. Τότε που η ψυχαγωγία των νέων περιοριζόταν στα σκοτεινά δωμάτια των συνοικιακών σινεμά και σε ταβέρνες με φθηνό αλκοόλ και οράματα για μια πολυπόθητη «αλλαγή». Ο Σταύρος, είναι μια ειδική περίπτωση ανθρώπου. Όταν η πραγματικότητα είναι πια αφόρητη, αφήνει τη φαντασία του να οργιάσει. Παρεμβαίνει στα ιστορικά γεγονότα και τους μύθους που ταξιδεύουν εδώ και αιώνες αναλλοίωτοι στο χρόνο και δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν, κατά το οποίο οι δυνατοί είναι καταδικασμένοι να χάνουν τη δύναμή τους.
Τη μουσική υπογράφει η Ευανθία Ρεμπούτσικα και αποτελεί ένα συνονθύλευμα από μελωδικά instrumental θέματα και ρεμπέτικα ηχοχρώματα, μεταδίδοντάς μας έτσι όλη την εμπειρία μιας ρετρό εποχής. Κύρια θέση στην καρδιά μου έχει το «Η Πρώτη μου Αγάπη», ένα ορχηστρικό κομμάτι γεμάτο νοσταλγία, που παράλληλα κουβαλάει μια ανατριχίλα ανάλογη με εκείνη που νιώθουμε κάθε φορά που ισχυροί νότιοι άνεμοι διαπερνούν κάθε σπιθαμή του κορμιού μας.
Μαγνητικά Πεδία (2021)
Ένα ταξίδι χωρίς τερματικό σταθμό. Ο Αντώνης και η Έλενα έλκονται από την ίδια ελκτική δύναμη και συγκεντρώνονται στο ίδιο ετερώνυμο σημείο για διαφορετικούς λόγους. Ο Αντώνης έχει μια αποστολή: Να θάψει τα λείψανα της θείας του στο αγαπημένο της μέρος. Από την άλλη, η Έλενα δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Προσπαθεί απλά να ξεφύγει από την ανυπόφορη πραγματικότητά της και την αναπόφευκτη φθορά. Μέσα, λοιπόν, στο μικρό της σαραβαλάκι, αυτοί οι δυο άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, θα εξομολογηθούν – με γνώμονα πάντα την αλήθεια – τις πιο απόκρυφες σκέψεις τους.
Η ταινία «ντύνεται» με ένα και μοναδικό μουσικό θέμα γραμμένο από τον Λευτέρη Βολάνη. Προσωπικά, η μελωδία αυτή μου εμπνέει μια παιδική αφέλεια. Με γυρνάει πίσω σε κάτι ζεστά, ξέγνοιαστα καλοκαίρια και παγωτά που λιώσανε κάποτε στα χέρια. Τελικά, ίσως τις περισσότερες φορές η τρέλα να έχει πολύ περισσότερο νόημα από την λογική και την φερόμενη ως πραγματικότητα που επικρατεί γύρω μας.
Επομένως, μια είναι η οικουμενικά παντοτινή και πανανθρώπινη αλήθεια. Η ζωή βρίσκεται έξω από το στενό πανί της οθόνης, σε αστικές ταράτσες με θέα τους ανοιχτούς ουρανούς και τις απέραντες θάλασσες. Όλ@ μας κάτι αναζητούμε και το συμπέρασμα είναι ένα: Κάνουμε ταξίδια για να έχουμε μια ιστορία να αφηγηθούμε στο τέλος. Άλλωστε, η φαντασία είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα της επιθυμίας.
