Αυτές οι ζεστές μέρες, λίγο πριν η πόλη αδειάσει και τα ελληνικά νησιά γεμίσουν με κόσμο, ψάχνουμε αρκετούς λόγους για να ξεφύγουμε για λίγο από τις καθημερινές υποχρεώσεις. Αν είσαι και εσύ από αυτ@ που αποφάσισαν να περάσουν τις πιο ζεστές μέρες του χρόνου με ένα δροσερό κοκτέιλ στο μπαλκόνι, σε νιώθουμε! Γι’αυτό και κάναμε για εσένα, πριν από εσένα, μια αναζήτηση στο Cinobo και ξεχωρίσαμε τις παρακάτω 6 ταινίες που αποτελούν τον απόλυτο οδηγό κινηματογραφικής καλοκαιρινής επιβίωσης στην πόλη.
Night on Earth (1991) του Jim Jarmusch
Το καλοκαίρι θέλει αυτή την ιδιαίτερης μορφής “ποίηση” που διαμορφώνει ο Jim Jarmusch στις ταινίες του. Το Night on Earth είναι μια συλλογή από πέντε ιστορίες που αφορούν οδηγούς ταξί σε πέντε διαφορετικές πόλεις. Λος Άντζελες – Μία κυνηγός ταλέντων για το σινεμά ανακαλύπτει ότι η οδηγός της θα ήταν τέλεια για να παίξει, αλλά εκείνη είναι απρόθυμη να εγκαταλείψει την καριέρα της ως οδηγός ταξί. Νέα Υόρκη – Ένας μετανάστης οδηγός ταξί χάνεται συνεχώς σε μία πόλη και μία κουλτούρα που δεν καταλαβαίνει. Παρίσι – Ένα τυφλό κορίτσι κάνει μ’ια βόλτα με έναν οδηγό ταξί από την Ακτή του Ελεφαντοστού και μιλούν για τη ζωή και την τυφλότητα. Ρώμη – Ένας ασυνήθιστος ταξιτζής «ξυπνάει» έναν άρρωστο άνδρα και ουσιαστικά του μιλάει μέχρι θανάτου. Ελσίνκι – Ένας εργάτης σε βιομηχανία απολύεται και συζητά με τους συμπατριώτες του για τη ζοφερότητα και την αδικία της αγάπης, της ζωής και του θανάτου.
A Summer’s Tale (1996) του Eric Rohmer
Εάν σε κάποιον σκηνοθέτη μπορούμε να πούμε ότι ανήκουν τα καλοκαίρια, αυτός είναι σίγουρα ο Eric Rohmer. Έχουμε ήδη μιλήσει για τον κόσμο του Eric Rohmer και τις αγαπημένες μας ταινίες του, όμως αυτή η λίστα δεν μπορούσε να μην έχει έστω και μία από αυτές.
Στο A Summer’s Tale, ο Gaspard κάνει διακοπές ενός μήνα σε μία παραλία της Νορμανδίας, περιμένοντας να έρθει η λίγο πολύ επίσημη φίλη του, η Lena. Ενώ την περιμένει, γίνεται φίλος με τη σερβιτόρα και επίδοξη ανθρωπολόγο Margot. Τελικά, αναπτύσσεται μια σχέση μεταξύ των δύο, η οποία φαίνεται να αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από πολύωρες συζητήσεις στην παραλία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, αφού σύντομα συναντά και την κάπως «αλλοπρόσαλλή» Solene σε μια ντίσκο. Όταν η Lena φτάνει τελικά στο θέρετρο, ο Gaspar θα βρεθεί στη θέση να κάνει την τελική του επιλογή. Και όπως έχω ξαναγράψει, είναι σαν να βλέπεις μία παρέα να μιλάει, σαν να ζεις μέσα στην ιστορία κι εσύ, με αληθινούς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αληθινά ρομαντικά προβλήματα. Αυτό είναι το A Summer’s Tale.
Before Midnight (2013) του Richard Linklater
Κάθε καλοκαίρι η τριλογία Before του Linklater συντροφεύει αρκετές βραδιές στο σπίτι, κυρίως για αυτή την πολύ οικεία ροή λόγου, την ισορροπία ή και ανισορροπία των ανθρωπίνων σχέσεων, και για όλους αυτούς τους διαλόγους που μας συναρπάζουν κάθε φορά.
Η τελευταία ταινία της τριλογίας Before, το Before Midnight έχει γυριστεί στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Πελοπόννησο, και βρίσκει τον Jesse και την Celine στην πιο κρίσιμη στιγμή της σχέσης τους. Έχουν περάσει εννιά χρόνια από την τελευταία φορά που τους συναντήσαμε, όταν κάποτε συναντήθηκαν σε ένα τρένο στη Βιέννη. Πλέον ζουν στο Παρίσι με τις δίδυμες κόρες τους, αλλά έχουν περάσει ένα καλοκαίρι στην Ελλάδα, μετά από πρόσκληση ενός συναδέλφου συγγραφέα του Jesse. Όταν οι διακοπές τους τελειώνουν και ο Jesse πρέπει να στείλει τον έφηβο γιο του στις ΗΠΑ, αρχίζει να αμφισβητεί τις αποφάσεις της ζωής του και η σχέση του με τη Celine βρίσκεται σε κίνδυνο.
Summertime (2015) της Catherine Corsini
Λίγο διαφορετική από τις άλλες, το Summertime είναι μία ήσυχη ταινία. Ακόμη κι αν δεν καταφέρνει να δημιουργήσει μία δραματουργική ένταση, είναι μία από αυτές τις όμορφες ταινίες για το καλοκαίρι σου. Δεν υπήρχε πιθανότητα, το έτος 1971, η Carole, μια δασκάλα ισπανικών στο Παρίσι, και ενεργή φεμινίστρια, να συναντήσει ποτέ την Delphine, την κόρη ενός ζευγαριού αγροτών. Γνωρίστηκαν, όμως, και όχι μόνο συναντήθηκαν, αλλά και ερωτεύτηκαν με πάθος. Η Delphine μεγαλώνει στη φάρμα των γονιών της στην επαρχία και βοηθά τον πατέρα της σε όλες τις σκληρές δουλειές. Όλοι θεωρούν ότι θα παντρευτεί τον Antoine, ένα αγόρι από το χωριό, φανερά ερωτευμένο μαζί της. Εκείνη όμως είναι λεσβία κι έχει σχέση με μία γειτονοπούλα, μέχρι που η τελευταία της ραγίζει την καρδιά ανακοινώνοντάς της τη «φυσική διαδοχή των πραγμάτων»: παντρεύεται κάποιον άλλον.
Φεύγοντας για Παρίσι, γνωρίζει την Carole, μία μεγαλύτερη γυναίκα και μέλος του φεμινιστικού κινήματος. Ερωτεύονται και ζουν ελεύθερα, μέχρι που ο πατέρας της Delphine παθαίνει εγκεφαλικό κι η εκείνη νιώθει ότι οφείλει να επιστρέψει για να βοηθήσει την μητέρα της. Η Carole θα την ακολουθήσει, όμως εκεί όλα θα δοκιμαστούν. Μπορεί η επαρχία να δεχτεί τον έρωτά τους;
Take Me Somewhere Nice (2019) της Ena Sendijarevic
Road movie, coming-of-age, και πλάνα που θυμίζουν την ακρίβεια του Wes Anderson. Τρεις λόγοι, αρκετά σημαντικοί, για να εντάξουμε αυτή την ταινία στη λίστα μας. O τίτλος, άσκοπος και άβολος ταυτόχρονα, σχεδόν ιδιότροπα σαγηνευτικός, δίνει μια μερική αίσθηση της διάθεσης αυτής της ταινίας. To Take Me Somewhere Nice είναι ένα κομψά φτιαγμένο road movie σε στυλ που θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα ιδιόρρυθμο Euro-arthouse. Η Alma βρίσκεται ανάμεσα σε όλα: μεγαλωμένη στην Ολλανδία από Βόσνιους γονείς, δεν είναι πλέον κορίτσι, αλλά δεν είναι πια γυναίκα. Δεν γνωρίζει σχεδόν καθόλου τον πατέρα της, αλλά όταν εκείνος βρεθεί σε ένα νοσοκομείο της Βοσνίας, αποφασίζει να τον επισκεφτεί για μία τελευταία φορά.
Love Affair(s) (2020) του Emmanuel Mouret
Από την Βοσνία και την Ολλανδία, ταξιδεύουμε προς τη Γαλλία και συγκεκριμένα στη γαλλική επαρχεία. Εκεί που πρωταγωνιστεί η Daphne, εκεί που συμβαίνουν πράγματα χωρίς να τα περιμένεις. Η Daphne είναι έγκυος στο παιδί του François, και τυχαίνει να αναλάβει απροσδόκητα την φιλοξενία του ξάδερφου του, Maxime, στο εξοχικό του ζευγαριού, ενώ ο François πρέπει να επιστρέψει στην πόλη. Οι δύο άγνωστοι θα ανοιχτούν ο ένας στον άλλο, θα μοιραστούν προσωπικές ιστορίες ρομαντικής θλίψης που σταδιακά θα συγχωνευθούν σε ένα διασυνδεδεμένο σύμπαν συναισθηματικού παραλογισμού. Ένα γλυκόπικρο δράμα, με σατιρική διάθεση στα σημεία και μη επικριτική στάση, που στοχάζεται στην τυχαιότητα και τη μικροπρέπεια της αγάπης.
