Ποιον άλλον πέρα από τον Joaquin Phoenix θα επέλεγα για το πείραμα αυτό;
Πολλούς, ίσως πείτε μερικοί, αλλά έπρεπε να γίνει με τον φετινό νικητή του Α’ ανδρικού. Συγκεκριμένα, μέσα στο ατελείωτο σκρολάρισμα στο ίντερνετ τον τελευταίο μήνα, έπεσε στην υπόληψή μας ένα άρθρο από τη Guardian. Αντικείμενο στο εν λόγω άρθρο ήταν ο Adam Driver. Επομένως, έπρεπε να πάμε με κάποιον άλλον. Το Σ/Κ που μας πέρασε, λοιπόν, δέχθηκα ένα challenge (από τον εαυτό μου κατά κύριο λόγο) και κάθισα και είδα 1168 λεπτά Joaquin Phoenix. Τι καλύτερο είχα να κάνω σε αυτήν την καραντίνα εξάλλου; Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα να το πάω στα άκρα και να δω όλη του τη φιλμογραφία, αλλά μιλάμε για 30 χρόνια καριέρας, τα οποία ήταν πάρα πολύ δύσκολο να χωρέσουν σε ένα Σ/Κ.
Ξεκίνησα, επομένως, από το 2010 και έφτασα στο σήμερα. 11 ταινίες, κάποιες οι πιο γνωστές του ηθοποιού, κάποιες τις είχα ξαναδεί. Θεωρώ τον Joaquin Phoenix εξαιρετικό ηθοποιό, οπότε πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός μου στη συνεχή αυτή έκθεση επί τόσα λεπτά;
Πρώτη στη σειρά από το 2010 και Σάββατο πρωί, ήταν το I’m Still Here. Γραμμένη από τον ίδιο μαζί με τον Casey Affleck, σε σκηνοθεσία του τελευταίου, η ταινία απεικονίζει μία σουρεαλιστική τροπή της ζωής του ίδιου του Phoenix. Σύμφωνα με το σενάριο, ο Phoenix παρατάει την ηθοποιία για να γίνει rapper. Είναι ακριβώς όσο περίεργο όσο ακούγεται κάνοντάς με να θέλω σε πολλές περιπτώσεις να μιμηθώ τον Michael Scott από το Office, στρέφοντας το βλέμμα μου στην κάμερα. Μόνο που δεν υπήρχε κάμερα.
Πριν παραδώσω ήδη από την αρχή, πήγα αμέσως στο Master του 2012.
Προς μέγα λάθος μου, πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είχα δει ποτέ ολόκληρη την ταινία αυτή. Η εφηβική τρέλα τότε, δεν μου άφησε περιθώρια αντοχής για μία τέτοια ταινία με το ούτε καν 17χρονο μυαλό μου. Σχεδόν 8 χρόνια μετά και λίγο πριν το μεσημεριανό μου, φάνηκε η καταλληλότερη στιγμή. Η ερμηνεία του Joaquin Phoenix ήταν αυτή που του έδωσε την τρίτη του υποψηφιότητα στα Oscars και καθόλου άδικα. Παράλληλα, ήταν και μία από τις τελευταίες εμφανίσεις του Philip Seymour Hoffman.
Μετά το μεσημεριανό ακολούθησε το ίδιο κλίμα με την προηγούμενη ταινία, αυτή τη φορά όμως με το Immigrant του 2013. Το επίκεντρο της ταινίας τελείως διαφορετικό και τον κύριο λόγο έχει η Marion Cotillard. Σχηματίζεται για λίγο ένα ερωτικό τρίγωνο μεταξύ αυτής, του Phoenix και του Jeremy Renner, αλλά ο δικός μας είναι που δε θα τη βγάλει καθαρή τελικά. Σίγουρα όχι η καλύτερη ταινία, αλλά κύλησε αρκετά ευχάριστα. Με το κεφάλι μου ακόμα στη θέση του έφυγα τελείως από τον προηγούμενο αιώνα και πήγα στο μέλλον με το Her το οποίο και είχα ξαναδεί. Πρέπει όμως να το βλέπεις μια φορά στο τόσο. Κάτι σαν τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ένα πράμα.
Παραμένοντας στην ίδια χρονιά, το Her είναι ίσως η πιο πρωτότυπη και ταυτόχρονα ρεαλιστική απεικόνιση ρομαντικής σχέσης των ανθρώπων στο μέλλον. Ούτως ή άλλως, όλοι ξέρουμε πως κανένα δυστοπικό σενάριο δεν φαντάζει αδύνατο πλέον. Ο Joaquin Phoenix μεταμορφώθηκε σε έναν -με συγχωρείτε- hipster και υποδύθηκε τον Theodore με κάθε πτυχή του σώματός του. Όπως άλλωστε κάνει πάντα. Πήγε 6 η ώρα το απόγευμα και το δάκρυ κορόμηλο αλλά το Her θα το αγαπώ για πάντα. Θαρρώ συγκαταλέγεται στο Hall of Fame, μαζί με το An Affair to Remember, Moulin Rouge, Eternal Sunshine, Notebook κλπ. Κάπου εκεί ήρθε η ώρα για ένα ζωτικής σημασίας διάλειμμα γιατί είχα ακόμα μέλλον.
Συνέχεια με το Inherent Vice του 2014.
Αν υπήρχε μία ταινία που με έκανε να εκτιμήσω δεόντως τον Joaquin, αυτή σίγουρα είναι το Inherent Vice. Η κυκλοφορία της ταινίας συνέπεσε με την περίοδο που αποφάσισα να επενδύσω πολύ περισσότερο στον κινηματογράφο και να ασχοληθώ πιο συστηματικά, όπως επίσης και να μάθω ακόμα περισσότερα. Αυτό, όμως, που δεν μπόρεσε ποτέ να χωρέσει το κεφάλι μου είναι γιατί η ταινία αυτή δεν είχε υποψηφιότητα για Α’ ανδρικό ρόλο. Πέρα από τη σκηνοθεσία για τον Paul Thomas Anderson, υπήρχε μία απλά για τα κοστούμια και τίποτα άλλο. Η πιο υποτιμημένη ταινία μετά το Widows.
Ελαφρύ κλείσιμο σε μία φορτωμένη ημέρα, έτσι, μέχρι να πιάσουμε μεσάνυχτα, έδωσα με το Irrational Man του 2015. Δεν βρίσκω τη συγκίνηση που χρειάζομαι στις ταινίες του Woody Allen, αλλά τα τελευταία χρόνια σχεδόν “αναγκάζομαι” να τις δω, αφού όλοι οι αγαπημένοι μου έχουν περάσει από αυτές. Ναι, εσένα κοιτάω Timothée Chalamet. Αλλά πίσω στο θέμα μας τώρα. Από τις λίγες Γουντιαλενικές ταινίες που έχουν έναν ρεαλισμό, τίποτα το ιδιαίτερο με έναν απολαυστικό Phoenix. Ο καλύτερος τρόπος για καληνύχτα.
Πρωί δεύτερης ημέρας του Joaquin Phoenix binge
Αν ήξερα ότι χρειάζεται ένα προγραμματισμένο binge 11 ταινιών για να τηρήσω ένα πρόγραμμα, θα το έκανα πιο νωρίς. Μου έμεναν 5 και είχα ολόκληρη την ημέρα μπροστά μου. Οπότε ακολουθώντας το μοτίβο του Σαββάτου, ξεκίνησα από το πρωί. Σειρά είχε το You Were Never Really Here και έφτασα αισίως στο 2017. Ο Phoenix απείχε δύο χρόνια από τον υποκριτικό κόσμο εκείνο το διάστημα. Επέλεξε όμως να επιστρέψει με τον κατάλληλο τρόπο σε ένα θρίλερ μυστηρίου και εγκλήματος, ενσαρκώνοντας συγκλονιστικά έναν ψυχικά τραυματισμένο βετεράνο του πολέμου. Το μόνο κακό της ταινίας αυτής είναι η μικρή διάρκειά της. Μπορούσα άνετα να δω άλλες 5 ώρες χωρίς καμία υπερβολή.
Είναι αρκετά νωρίς ακόμα, οπότε πάω στην επόμενη και εδώ βρίσκω το Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot. Το έτος είναι 2018 και επιτέλους είχαμε μία ταινία με τους Joaquin Phoenix, Jonah Hill και Jack Black. Δεν ήξερα ποτέ ότι χρειαζόμουν αυτό το triple J, αλλά ήταν το καταλληλότερο για μία από τις αργές, πλέον, Κυριακές που βιώνουμε. Η ταινία παρουσιάζει την αληθινή ιστορία του John Callahan, του οποίου τα κινητικά προβλήματα τον οδηγούν να ξεκινήσει να εκφράζεται μέσω ξεκαρδιστικών cartoons και ακόμη και μερικών που θεωρήθηκαν αρκετά προσβλητικά. Να τη δείτε. Την προτείνω.
Αλλά δεν ήμουν πατάτα όλο το Σ/Κ. Και τα διαλείμματά μου τα έκανα και τη γυμναστική μου έκανα. Όλα χωράνε, αρκεί να το θέλεις πολύ. Γι’ αυτό και στόχευσα σε ένα μεγάλο διάλειμμα πριν τις τελευταίες 3 ταινίες, ξέροντας ότι θα πάω με κατάθλιψη για ύπνο.
Mary Magdalene και Καλό Πάσχα
Πιο επίκαιρο από ποτέ χωρίς καμία σκοπιμότητα, απλά έτυχε. Αλλά δεν πέτυχε. Το σωτήριο έτος 2018 γενικά δύσκολα θα βρει κανείς καλή ταινία για τα πάθη του Χριστού -ευλόγησον- και ένας Joaquin Phoenix και μία Rooney Mara, όσες φορές κι αν παίξουν μαζί, δεν φέρνουν την άνοιξη. Οπότε μένουμε στο Πάσχα όπως έχει, κουτσουρεμένο και σχεδόν απαρατήρητο όπως προβλέπεται για φέτος. Το σερί μου ακολούθησε το The Sisters Brothers του Jacques Audiard της ίδιας χρονιάς. The man of the hour μαζί με τον John C. Reily, πρωταγωνιστούν σε ένα western από το οποίο περνούν ουκ ολίγοι ηθοποιοί, ανάμεσά τους ο Jake Gyllenhaal και ο Riz Ahmed. Αρκετά Coen-ικό σκηνικό που μου έδωσε ένα απολαυστικότατο δίωρο. Ο δε Phoenix, απέδωσε εξίσου καλά ως πληρωμένος δολοφόνος, αυτή τη φορά σε διαφορετικό σκηνικό, οπότε δεν μου προκλήθηκε καμία έκπληξη.
Τελευταία επιλογή για να κλείσω αυτό το τρελό και καθόλου παραγωγικό Σ/Κ ήταν, φυσικά, το Joker. Τα έχουμε ξαναπεί για το Joker, μαζί κιόλας, στο παρελθόν. Έχοντας να δω την ταινία έκτοτε, το συναίσθημα με χτύπησε λίγο διαφορετικά από την πρώτη φορά. Πρόσεξα πράγματα που δεν είχα προσέξει την πρώτη φορά, όπως επίσης δεν βοήθησε καθόλου ψυχολογικά στο κλίμα της απομόνωσης του τελευταίου μήνα. Δεν μένουν πολλά παραπάνω να πω, παρά το ότι πήγα όντως με πεσμένη ψυχολογία για ύπνο.
Και κάπως έτσι έληξε το challenge που κανείς δε μου έθεσε και αποδέχθηκα μόνη μου. Αν κάτι έμαθα από το ξαφνικό αυτό binge, είναι πως αξίζει κανείς να ακολουθεί έναν ηθοποιό πιστά και με βάση αυτόν να επιλέξει να παρακολουθήσει κάποια ταινία. Έχοντας ακολουθήσει και άλλους ηθοποιούς στο παρελθόν, βρέθηκα να παρακολουθώ ταινίες που θα είχα προσπεράσει υπό άλλες συνθήκες. Στην τελική, τι άλλο καλύτερο είχα να κάνω σε μία περίοδο καραντίνας; Τι είναι 20 ώρες μπροστά στην αιωνιότητα;
