Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
Ο Μάικλ Μάιερς επιστρέφει στο Χάντοφιλντ, 40 χρόνια μετά, για να σπείρει και πάλι τον τρόμο τη νύχτα του “Ηalloween” και να αναμετρηθεί για μια τελευταία φορά με τη Λόρι Στρόουντ.
Το “Halloween” του 1978 παραμένει μέχρι και σήμερα ως μία από τις κλασικές ταινίες τρόμου και ήταν από τις πρώτες ταινίες μιας εποχής που το slasher καθιερώθηκε στον κινηματογράφο. Δυστυχώς όμως η πρωτοποριακή, για την εποχή, δουλειά του σκηνοθέτη της ταινίας, Τζον Κάρπεντερ, έπεσε σε λάθος χέρια στις επόμενες ταινίες με αποτέλεσμα να έχουμε ακόμα εννιά άγευστα και άοσμα σίκουελ που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίθηκαν στα στάνταρντ που έθεσε η πρώτη ταινία. Την παρτίδα ανέλαβε να σώσει ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν του “Prince Avalanche“, ο οποίος δημιούργησε το ενδέκατο και τελευταίο κεφάλαιο της φρικιαστικής ιστορίας του Μάικλ Μάιερς, με τίτλο και πάλι “Halloween“, διαγράφοντας ό,τι συνέβη στα προηγούμενα εννέα και παρουσιάζοντας μας, 40 χρόνια μετά, τη συνέχεια της ιστορίας του Μάιερς και της Λόρι.
Πλοκή
Εδώ και 40 χρόνια, ο Μάικλ Μάιερς βρίσκεται έγκλειστος σε ψυχιατρικό ίδρυμα με σκοπό μελετητές και ψυχολόγοι να καταλάβουν τους λόγους για τους οποίους διέπραξε τους φόνους τη νύχτα του Halloween στις 31 Οκτωβρίου 1978. Η μεταφορά του όμως, σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, δεν θα πάει βάσει σχεδίου και θα δραπετεύσει μαζί με πολλούς άλλους ψυχικά διαταραγμένους ασθενείς. Έτσι, θα επιστρέψει στο Χάντονφιλντ με σκοπό να τελειώσει το έργο του. Εκεί, αν και όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης γιορτάζουν τη νύχτα με τις μάσκες, η Λόρι Στρόουντ, η επιζών της νύχτας της 31ης Οκτώβρη, παρακολουθώντας τη ζωή του Μάιερς όλα αυτά τα χρόνια, θα προσπαθήσει να σώσει την οικογένεια της από τον αδίστακτο Μάιερς που αφήνει μόνο κραυγές και αίμα στο διάβα του.
Πρώτα Σχόλια
Η κίνηση του Γκριν να διαγράψει από το timeline όλες τις υπόλοιπες ταινίες ,εκτός από την πρώτη, με πρωταγωνιστή τον θηριώδη κατά συρροή δολοφόνο του Halloween, θα μπορούσε να λειτουργήσει και θετικά αλλά και αρνητικά για την ταινία του. Προσπάθησε λοιπόν να το παίξει έξυπνα, με αποτέλεσμα να μας παρουσιάσει μια ταινία που πατάει πάνω στα πρότυπα της πρώτης, χρησιμοποιώντας στοιχεία που θυμίζουν 80s slasher, αλλά υποπίπτει σε λάθη που επισκιάζουν τη προσπάθεια του. Τα λάθη αυτά είναι παρόμοια με εκείνα που όλες οι ταινίες του είδους τα τελευταία χρόνια παρουσιάζουν. Αμέτρητα κλισέ, ανούσιοι χαρακτήρες που έχουν σημαντικό screen time και τελικά καταλήγουν να πεθαίνουν χωρίς να ενδιαφέρει το κοινό η μοίρα τους, σκοτεινές σεκάνς σε σημεία που πρότινος ήταν φωτεινά και πολλά ανεξήγητα γεγονότα που αφήνουν τον θεατή με μία μόνο ερώτηση: “Πως έγινε αυτό;”.
Μερικές σκηνές κυνηγητού και μερικοί φόνοι που διαπράττει ο Μάιερς είναι πράγματι άρτια δοσμένοι στο κοινό και σε αρκετές περιπτώσεις θα μείνετε ευχαριστημένοι αν τελικά δείτε την ταινία και είστε φαν του είδους. Ο Γκριν όμως βασίστηκε υπερβολικά στο γεγονός πως η ποπ κουλτούρα εκτιμά την ιστορία του Μάικλ Μάιερς και στη δημοτικότητα που η κλασική ταινία κατέχει στις τάξεις των φανατικών των slasher. Ένα εγχείρημα που σκόπευε να κλείσει ένα τόσο τεράστιο κεφάλαιο της ιστορίας των ταινιών τρόμου, όφειλε να είναι περισσότερο προσεγμένο. Θα ήταν καλό να μην έχει υποκύψει σε λάθη που βλέπουμε σε ταινίες του είδους οι οποίες αποτελούν την έσχατη λύση για μια νύχτα στο σινεμά. Ωστόσο, οφείλουμε να αναφέρουμε πως η χρήση του soundtrack της πρώτης ταινίας είναι από τα λίγα πράγματα που ξεχωρίσαμε στην φετινή ταινία, καθώς χρησιμοποιείται με μέτρο, όταν και όπου του αρμόζει και αποτελεί σίγουρα το highlight της ταινίας.
Ερμηνείες
Η Τζέιμι Λι Κέρτις ξυπνά στο κοινό αναμνήσεις από την πρώτη ταινία. Η ηθοποιός καταφέρνει να μας δείξει με την ερμηνεία της το πόσο επηρέασε ο Μάιερς τη ζωή της Λόρι, αλλά και το πόσο αφοσιωμένη ήταν η Λόρι όλα αυτά τα χρόνια στο να προστατέψει την οικογένεια της από μια ενδεχόμενη απόδραση του. Ξεχωρίζει αδιαμφισβήτητα από το υπόλοιπο καστ της ταινίας και λόγω της καλύτερης ερμηνείας της αλλά κυρίως διότι οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν τραβούν το ενδιαφέρον του κοινού. Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική ανάπτυξη των χαρακτήρων που εμφανίζονται σε πολλές σκηνές, οι οποίοι τελικά καταλήγουν να κατακρεουργούνται από τον Μάιερς ή χάνονται τα ίχνη τους, χωρίς αυτό στην τελική να μας ενδιαφέρει και πολύ.
Συνεπώς
Η τάση του Χόλιγουντ να δημιουργεί αμέτρητα reboots και σίκουελ σε κλασικές ταινίες που αποτελούν διαμάντια της ποπ κουλτούρας επηρέασε όλα αυτά τα χρόνια και το franchise του “Halloween”. Είναι σίγουρο πως η φετινή ταινία θα είναι εισπρακτική επιτυχία λόγω της δημοτικότητας της ιστορίας της αλλά ελπίζουμε, αν και δεν μας άφησε ευχαριστημένους, να αποτελέσει το τελευταίο κεφάλαιο της χιλιοπαιγμένης φρικιαστικής ιστορίας του 1978.
Με την υποστήριξη του Cineplexx
0
