Ήρθε επιτέλους ο Μάιος και μαζί του έφερε και την πιο γιορτινή εβδομάδα της άνοιξης, την εβδομάδα του διαγωνισμού της Eurovision. Έφερε, βέβαια, και τον καλά κρυμμένο εαυτό μου που έχει φτιάξει τρεις διαφορετικές playlist για τη Eurovision και κάθε χρόνο φιλοξενεί στο σπίτι φίλους και γνωστούς για να δούμε μαζί τον μεγάλο τελικό (και απαιτεί ησυχία για να ακούσει κάθε συλλαβή της παρουσίασης!).
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ενημερωθείς για τα νέα του διαγωνισμού, μα ο δικός μου τα τελευταία χρόνια είναι ένας. Όταν ανακάλυψα το 2021 το ελληνικό podcast, Eurovisionologioi, της Αναστασίας και του Αλέξη, έμεινα άφωνη. Δε θα πω ψέματα, το λογοπαίγνιο του ονόματος με κέρδισε πρώτο, αλλά ήταν σαν εκείνη τη στιγμή να απέκτησα τους φίλους-παντογνώστες της Eurovision που πάντα ήθελα. Σήμερα, μετά από 4 χρόνια στον αέρα και 42 επεισόδια είχα την τιμή μέσα από αυτή την συνέντευξη να βιώσω το δικό μας επεισόδιο με πολλή χαρά και πολλά juicy νέα!
Από πού έρχεστε και πού πάτε;
Αλέξης: Ερχόμαστε από την εξωτική Πτολεμαΐδα και σχεδόν μεγαλώσαμε μαζί. Δέκα χρόνια κρατάει η φιλία μας. Τα τελευταία χρόνια, όμως, χαράσσουμε ξεχωριστούς δρόμους, τουλάχιστον γεωγραφικά, γιατί νοερά οδεύουμε κάπως κοινά. Το μόνο σίγουρο, πάντως, στη σχέση μας είναι το ραντεβού μας κάθε βδομάδα από τον Μάρτιο μέχρι και τον Μάιο για την Eurovision.
Αναστασία: Θα χειροκροτήσω τον Αλέξη (γέλια)! Έρχομαι από την Πτολεμαΐδα, αν και τώρα βρίσκομαι στα Γιάννενα. Τώρα, το πού πάμε είναι λίγο περίεργο, γιατί δεν έχουμε ιδέα, αλλά ελπίζουμε για το καλύτερο και μαζί.
Ποια είναι όμως τα άτομα πίσω από αυτό το podcast;
Αν.: Είναι ο Αλέξης!
Αλ.: Και είναι η Αναστασία! Είμαστε και οι δύο 25 χρονών, αλλά θέλω να σου μιλήσω για το γιουροβιζιονικό μου παρελθόν. Από τα παιδικά μου χρόνια η Eurovision ήταν σταθερή αξία στο σπίτι μας. Ό,τι κι αν γινόταν, εκείνο το Σάββατο του Μαΐου θα ήμουν πάντα σπίτι για να δω την Eurovision. Πιστεύω ότι το να είσαι Eurofan είναι στάση ζωής και γι’αυτό στην ερώτηση για μένα σου απαντάω για τον διαγωνισμό.
Αν.: Θα απαντήσω κι εγώ σχετικά με τη Eurovision, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που λατρεύει τη μουσική. Παίζω μουσική, γράφω μουσική και στίχους ερασιτεχνικά και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου βλέπω Eurovision. Θυμάμαι ακόμη και το 2003 με τη Sertab! Από εκεί και πέρα μαγεύτηκα.
Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα;
Αν.: Ήταν μια περίοδος που ήμασταν και οι δύο στην Πτολεμαΐδα. Ένα κρύο χειμωνιάτικο μεσημέρι είχαμε στείλει το καθημερινό 6 για τη βόλτα (γέλια). Καθώς συζητούσαμε ποια podcast ακούγαμε τότε (είχαν πάρει και τα πάνω τους λόγω καραντίνας), ο Αλέξης πετάει την ιδέα να φτιάξουμε ένα δικό μας. Κι εκεί πάνω στο κόκκινο παγκάκι του πάρκου σκεφτόμασταν: ποιο είναι αυτό το θέμα που μας εξιτάρει και μας ενώνει παράλληλα; Η Eurovision!
Αλ.: Εγώ εντωμεταξύ ακόμα θυμάμαι σε ποιο παγκάκι καθόμασταν και τη συζήτηση που είχαμε (γέλια). Βέβαια, να πω ότι δεν είχαμε ιδέα πώς θα γίνει αυτό και κυρίως αν θα μας άκουγε κανείς, γιατί η Eurovision ήταν σε ύφεση ήδη για αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Ήταν μια άγονη περίοδος για να ξεκινήσουμε αλλά το κάναμε πιο πολύ επειδή το γουστάραμε.
Αν.: Και σίγουρα έπαιξε ρόλο το ότι εκείνη την περίοδο δεν υπήρξαν άλλα ελληνικά podcast για τη Eurovision.
Η συνεργασία είναι εύκολη;
Αλ.: Από την πρώτη μέρα χωρίσαμε τις αρμοδιότητες. Με την πάροδο του χρόνου κάποιες έμειναν ίδιες, άλλες άλλαξαν χέρια κι έτσι λειτουργεί. Για παράδειγμα, εμένα το πάθος μου είναι το graphic design – ερασιτεχνικά βέβαια – και μέσα από το podcast μού δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ και να έχω κάποια εξέλιξη πάνω σε αυτό το κομμάτι. Είμαι ευγνώμων για αυτό.
Αν.: Έτσι κι εγώ έχω αναλάβει το editing, που επίσης είναι κάτι που με ενδιαφέρει, μιας και μου αρέσει να ασχολούμαι με τον ήχο και την επεξεργασία του. Μαζί έχω αναλάβει και τις δημόσιες σχέσεις αυτού εδώ του καναλιού (γέλια). Υπάρχουν, φυσικά, και στιγμές που διαφωνούμε, αλλά μετά τα βρίσκουμε, γιατί πάνω από όλα είμαστε φίλοι.
Ποια είναι η αγαπημένη σας συμμετοχή όλων των εποχών;
Αλ.: Με πολλούς ενδοιασμούς, αλλά αποφασισμένος για την απάντησή μου, θα πω ότι το Euphoria της Loreen είναι το αγαπημένο μου. Κι αυτό γιατί είναι το τραγούδι που κυριολεκτικά άλλαξε τη Eurovision και την έφερε στη σημερινή της μορφή, που πιστεύω ότι είναι και η καλύτερη.
Αν.: Με δυσκόλεψε πολύ αυτή η ερώτηση, γιατί έχω πολλά αγαπημένα και δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Έχω μια λίστα με περίπου 20 τραγούδια και θα πω αυτό που δεν περιμένει κανείς, το Satellite της Lena το 2010.
Προσωπικά λάτρεψα το αφιέρωμα που κάνατε για τα 50 χρόνια συμμετοχής της Ελλάδας στον διαγωνισμό! Από όλα αυτά ποιο είναι το δικό σας Number One;
Αλ.: Αρχικά, θα κάνω την παραδοχή και θα βγάλω το My Number One της Έλενας Παπαρίζου από τον ανταγωνισμό σε αυτή την ερώτηση, γιατί δε μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα. Είναι ο δεύτερος εθνικός ύμνος αυτής της χώρας και δε θέλω να μπω στη διαδικασία να το συγκρίνω με τα υπόλοιπα τραγούδια. Η Καλομοίρα με το My Secret Combination με αναστατώνει κάθε φορά που το ακούω. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ, σου λέω! Είναι τραγουδάρα και η εμφάνιση, για μένα, είναι το απόλυτο δεκάρι.
Αν.: Κρατώντας την παραδοχή του Αλέξη, το δικό μου αγαπημένο από αυτά τα 50 χρόνια είναι το I Would Die For You από τους Antique το 2001. Όχι επειδή ήταν η Παπαρίζου, αλλά νομίζω ότι ήταν το πρώτο τραγούδι που μας έβαλε στην «χρυσή εποχή» της Ελλάδας στον διαγωνισμό, πήραμε τη Eurovision περισσότερο στα σοβαρά. Η εμφάνιση, το τραγούδι, όλα ήταν ένα τέλειο σύνολο για μένα.
View this post on Instagram
Τι γνώμη έχετε για το «Ζάρι»;
Αν.: Την καλύτερη, και οι δυο μας! Κυριολεκτικά ξυπνάμε και κοιμόμαστε ακούγοντάς το. Στέλνουμε μόνο θετικά vibes και πραγματικά αυτό το μίσος που υπάρχει, εγώ προσωπικά το περίμενα. Ωστόσο, είναι μια πολύ αξιόλογη συμμετοχή που στέλνουμε μέσα στα τελευταία χρόνια και δε φοβάμαι καθόλου για τον τελικό.
Αλ.: Μου αρέσει που το τραγούδι έχει πολλά μουσικά είδη, πολλές ποιότητες, είναι πολύ γρήγορο. Όλα αυτά το κάνουν φρέσκο. Η Σάττι και η ομάδα της θέλουν να βγάλουν ένα vibe πιο urban, πιο σύγχρονη Ελλάδα, πιο «η ζωή των νέων» και για μένα το καταφέρνει, με κάνει να ταυτίζομαι. Ακόμη και η ίδια η Μαρίνα έχει τρομερή προσωπικότητα και αυτό στον κόσμο της Eurovision μετράει πολύ.
Τι απαντάτε σε όσ@ λένε ότι η Eurovision είναι κάπως ξεπερασμένη;
Αλ.: Μαζί με όλα τα καλά που ζούσαμε στη δεκαετία 2001-2011 ήταν μέσα και η Eurovision. Μαζί με όλη τη λάμψη της εποχής. Κάποια στιγμή, όμως, η Eurovision άλλαξε κι εμείς όχι. Ο διαγωνισμός αυτή τη στιγμή είναι στα καλύτερά του κι εμείς δε μπορούμε να βρούμε πώς θα συμμετέχουμε σε αυτό. Εμείς έχουμε την ευθύνη, όχι η Eurovision. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εκείνο το βράδυ βλέπουμε το μεγαλύτερο μη αθλητικό show στον πλανήτη με το μεγαλύτερο κοινό και παραγωγή.
Αν.: Ούτε εγώ πιστεύω ότι ο διαγωνισμός είναι ξεπερασμένος. Να σημειώσουμε, φυσικά, ότι τα πηγαίναμε καλά όταν η χώρα είχε και τους οικονομικούς πόρους να στηρίξει την αποστολή μας. Θα συμφωνήσω πάντως ότι η Eurovision τώρα είναι στο peak της, ακόμα κι έξω από τον διαγωνισμό με τα πάρτι και τα φεστιβάλ της. Αν σταματήσουμε να το βλέπουμε σαν εθνικό ζήτημα και το δούμε απλώς σαν ένα μουσικό φεστιβάλ, σίγουρα θα το χαρούμε πολύ περισσότερο.
Αν μπορούσατε να διαλέξετε εσείς καλλιτέχνη για να εκπροσωπήσει τη χώρα μας το 2025, ποια θα ήταν η επιλογή σας;
Αν.: Για εμένα η απάντηση είναι ξεκάθαρη και το λέω εδώ και κάποια χρόνια. Θα ήθελα να μας εκπροσωπήσει η Marseaux. Είχε υποβάλλει συμμετοχή πέρυσι και απορρίφθηκε από την ΕΡΤ. Νομίζω ότι μπορεί να τα καταφέρει και θα βλέπαμε κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Αλ.: Εγώ θα ήθελα να συνεχίσουμε σε ένα πιο ethnic vibe με τον ελληνικό στίχο, γιατί νομίζω ότι έχει θέση πλέον στη Eurovision η μητρική γλώσσα της κάθε χώρας. Γι’αυτό θα πω την Ευαγγελία, η οποία επίσης είχε στείλει πέρυσι συμμετοχή. Μου αρέσει που έχει τον pop ήχο και τον μπλέκει με τα παραδοσιακά όργανα και το μπουζούκι.
Και οι τρεις με μια φωνή ευχόμαστε καλή επιτυχία Ελλάδα και καλή επιτυχία Μαρίνα!
Υ.Γ. Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Spotify:
