Σήμερα κάνει πρεμιέρα στο ΠΛΥΦΑ η Αλλαγή: Μέθοδος της Εύας Φρακτοπούλου και η ίδια μιλά στη Νεφέλη Γεωργιάδου για όλα όσα απαρτίζουν την παράσταση.
Η Αλλαγή: Μέθοδος αποτελεί ένα συνονθύλευμα από πολλαπλές συγκρούσεις. Αυτές μπορεί να εκδηλωθούν μέσω των πολλών διαφορετικών και συνάμα αντιφατικών ταυτοτήτων που αναπόφευκτα φέρει ένα άτομο, αλλά και μέσω της αντίθεσης μεταξύ δύο δυνάμεων στον πυρήνα τους αντίρροπων: του παρελθοντικού και του παροντικού χρόνου. Πρόκειται για μια αφήγηση που επιδιώκει να μας φέρει σε άμεση επαφή με τη μνήμη, καθώς και τον προσωπικό αγώνα ενός ανθρώπου για εξέλιξη, επιδιώκοντας παράλληλα τη φυγή από τη στασιμότητα και την απάθεια.
Αφορμή σε όλη αυτή τη διαδικασία της επανεπινόησης του εαυτού, αποτέλεσε το ομώνυμο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, Αλλαγή: Μέθοδος
Όπως υποστηρίζει η Εύα Φρακτοπούλου, σκηνοθέτρια της παράστασης, υπήρξε μια διόλου αμφισβητήσιμη συνάντηση με το συγκεκριμένο κείμενο. Άλλωστε, ορισμένες φορές τα πράγματα βρίσκουν την κατάλληλη στιγμή για να συμβούν εκεί που δε το περιμένεις και σε ανύποπτους χρόνους. Η θεματική συνεπώς της εφηβικής ηλικίας, που διέπει μεγάλο μέρος του κειμένου, είναι κάτι που κέντρισε αρκετά το ενδιαφέρον της ίδιας.
Σε μια εποχή λοιπόν, αρκετά δύσκολη για τις παραστατικές τέχνες, η Εύα επιδιώκει στο πρώτο της προσωπικό εγχείρημα να μη βολευτεί σε κάτι κοινότυπο και συνηθισμένο. Επιχειρεί να δημιουργήσει έναν ολοκληρωτικά δικό της κόσμο καταπιανόμενη με θέματα εντελώς διαχρονικά, όπως την κοινωνική ανέλιξη, την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ορισμένης ταυτότητας σε μια ταραχώδη από πολλές πλευρές εποχή, καθώς και την αποδοχή της μέχρι τώρα πορείας του ατόμου.
Αν κάτι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την συγκεκριμένη παράσταση, αυτό ήταν ο Ξαβιέ Ντολάν, ένας Καναδός σκηνοθέτης που σε αρκετά νεαρή ηλικία, έκανε κάποιες αυτοβιογραφικές ταινίες πραγματευόμενες τη νεανική ηλικία, την ομοφυλοφιλία, αλλά και τη διαμόρφωση της ατομικής ταυτότητας.
Όπως συμπληρώνει η ίδια, το κοινό μέσα από την συγκεκριμένη αφήγηση έχει την δυνατότητα να αντιληφθεί πως όλοι ανεξαιρέτως, ισορροπούμε πάνω στο ίδιο σχοινί. Ο καθένας μας ως ατομικότητα καταβάλλει τον δικό του προσωπικό αγώνα προκειμένου να εξασφαλίσει τη θέση του μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Ο κάθε άνθρωπος διαθέτει μέσα του τη δύναμη που χρειάζεται ώστε να αλλάξει την έως τώρα τροπή των πραγμάτων, φτάνει να ξεκινήσει από τον ίδιο του τον εαυτό. Εξάλλου, όπως αναφέρει και ο Σαρτρ, σημασία δεν έχει πως σε έκαναν αλλά τι κάνεις εσύ ο ίδιος με αυτό που σε έκαναν. Όλα αυτά φυσικά με μοναδικό μας όπλο την υπομονή και την επιμονή.
Δεδομένου του ότι η μνήμη είναι επιλεκτική, είναι προτιμότερο να θυμόμαστε τουλάχιστον την προσωπική μας αφετηρία, τις διαδρομές που διανύσαμε για να φτάσουμε ως τον εκάστοτε παροντικό χρόνο προκειμένου να κατακτήσουμε το βαθύτερο νόημα της εξέλιξης. Βεβαίως και αποτελεί κομμάτι της συνολικής διαδικασίας το πέρασμα από τη λήθη, ιδίως όταν πρόκειται για ένα πληγωτικό παρελθόν, αλλά τα πράγματα έχουν την τάση να εμφανίζονται πάντα εκεί μπροστά μας για να μας υπενθυμίζουν πως τελικά πρέπει να προχωρήσουμε. Έτσι κι αλλιώς, όλα αυτά αποτελούν κομμάτι της συνολικής μας διαμόρφωσης.
Κάπως έτσι, δίνεται η ευκαιρία στο κοινό να βουτήξει όσο πιο βαθιά μπορεί, στις πιο σκοτεινές και αχαρτογράφητες γωνιές της μνήμης
Ωστόσο, μεγάλο μέρος της παράστασης καταπιάνεται και με την τυχαιότητα, αφού αυτή ευθύνεται κατά κύριο λόγο για κάποιες από τις ταυτότητες που φέρει το άτομο στη διάρκεια της ζωής του. Αυτές μπορεί να είναι ταξικές, σεξουαλικές ή και κοινωνικές. Όπως αναφέρει η Εύα, το ευρύτερο περιβάλλον ενός ανθρώπου είναι αυτό που παίζει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση αυτών των ταυτοτήτων. Έπειτα όμως, είναι και στο χέρι του εκάστοτε ατόμου να περάσει από μια κατάσταση σε μια άλλη παίρνοντας τα πράγματα κυριολεκτικά στα χέρια του, υπενθυμίζοντας μας ότι κανένα περιβάλλον δεν είναι ιδανικό.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ.
0
