Είναι κοινώς αποδεκτό πως η φωτογραφία είναι το παλαιότερο των μέσων που μπορεί να μας βεβαιώσει για κάτι που πραγματικά υπήρξε. Σε αντίθεση με άλλες μορφές αισθητηριακού χαρακτήρα, αποτελεί πειστήριο και μας βεβαιώνει για την οποιαδήποτε παρουσία. Οι πρώτοι μήνες αυτού του έτους πέρασαν σαν κύμα και εγώ αποφάσισα να παγώσω για λίγο τον χρόνο με κάτι ασπρόμαυρα φιλμ και ό,τι μας έχει μείνει σε αφθονία: άπλετο φως.
Εδώ και ενάμιση χρόνο που ζω στην Αθήνα, η λαϊκή της Καλλιδρομίου έχει πάντα την τιμητική της στα φιλμάκια μου. Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως όλες σχεδόν οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στον ίδιο πάγκο: αυτόν με τα πολλά λεμόνια. Εκείνο το Σάββατο του Φλεβάρη ωστόσο, τα πράγματα ήταν λίγο πιο διαφορετικά. Χρειάστηκε να ξεβολευτώ για λίγο από τις συνήθειές μου και να εστιάσω για πρώτη φορά την προσοχή μου σε κάτι άλλο, έστω και αν αυτό στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα εσπεριδοειδές.
Γραμμές και αποστάσεις.
Μια από τις πιο κρύες ημέρες στο κέντρο της Αθήνας, εγώ και ο φίλος μου αποφασίσαμε να παίξουμε ένα παιχνίδι: Θα ανακαλύπταμε ο ένας την οπτική του άλλου. Για μια ολόκληρη εβδομάδα, η κάμερά μου έφευγε για λίγο από τα χέρια μου. Έπειτα όμως επέστρεφε πίσω στον μόνιμο κάτοχό της. Τα αποτελέσματα μιλούν για κάτι ανοιχτούς ουρανούς και δίνουν την υπόσχεση πως ό,τι και αν γίνει, θα έχουμε τουλάχιστον το ίδιο φωτεινό στερέωμα πάνω από τα κεφάλια μας.
Εκείνη την Κυριακή στα μέσα του Φλεβάρη, χάσαμε για λίγο την αίσθηση του χρόνου, που, υπό άλλες συνθήκες, έχει την τάση να κύλα σαν σταγόνες νερού από τις άκρες των δακτύλων μας, υποτελειακά δοσμένος στους νόμους της βαρύτητας. Για έναν περίεργο λόγο, οι Κυριακές είναι καταδικασμένες από κάποιον άτυπο κανόνα να είναι διαρκώς μελαγχολικές. Εκείνη την Κυριακή ωστόσο, τα είχαμε όλα και δε μας έλειπε τίποτα.
Τι θα ήμουνα χωρίς εσένα; Ένα παντζούρι που το χτυπάει ο ήλιος χωρίς λόγο.
Οι πρώτες ημέρες του Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη ήταν τόσο θολές όσο τα φιλμάκια μου. Είχα καιρό να δω αυτή την πόλη από ψηλά και ο ήλιος μού έκαιγε τα μάτια. Πασχίζω να θυμηθώ τι με έκανε να γυρίσω πίσω κι όλο ξεχνώ. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι όλα εκείνα τα χρόνια κάτω από τον πλατύ ουρανό, πίστευα ότι είχα όλο τον κόσμο στα χέρια μου. Τελικά, όλο αυτό έμοιαζε πολύ περισσότερο με μια απλή αιώρηση στο κενό. Διένυσα χιλιομετρικές αποστάσεις ψάχνοντας να βρω τι είναι πραγματικό και τι όχι, αλλά ακόμη και η λέξη αλήθεια προέρχεται από τη λήθη. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι φωτογραφίες να μας βεβαιώνουν πως όλα αυτά υπήρξαν. Έτσι μπορούμε να θυμόμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Πλέον, έχω καταλάβει πως σημαντικό μπορεί να γίνει κάτι το τυχαίο. Κάτι που απαθανατίζεται και περνά στην αιωνιότητα αποκτώντας μια ιδιότητα που δεν είχε προηγουμένως. Μπορεί τις περισσότερες φορές τα πράγματα να θολώνουν λίγο παραπάνω από το σύνηθες, αλλά και τι σημασία έχει; Το φως έρχεται από εκεί που δε το περιμένεις με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Τελικά, κάποιες φορές είναι ωραίο να χάνεις το κέντρο σου.
