Με 10 υποψηφιότητες στα φετινά βραβεία Όσκαρ, το ιστορικό δράμα The Brutalist του Μπρέιντι Κορμπέ σημειώνει μεγάλη κριτική και εισπρακτική επιτυχία. Από τη διεθνή πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας μέχρι σήμερα, η πορεία της ταινίας είναι ανοδική, καθώς ήδη έχει συγκεντρώσει αρκετά βραβεία τόσο για τη σκηνοθεσία, αλλά και για το καστ, το οποίο κοσμούν οι Έντριεν Μπρόντι, Φελίσιτι Τζόουνς, Γκάι Πιρς, και πολλοί άλλοι.
Η ιστορία ακολουθεί τον Λάζλο Τοτ, έναν αρχιτέκτονα ουγγρικής καταγωγής που μεταναστεύει στην Αμερική μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί, ξεκινώντας από το μηδέν, προσπαθεί να βιοποριστεί, αλλά και να επανασυνδεθεί με τη γυναίκα του. Η αναπάντεχη συνάντησή του με έναν ευκατάστατο επιχειρηματία τον οδηγεί σε μια τρομερή ευκαιρία, ένα μεγάλο πρότζεκτ με ιδιαίτερη σημασία.
Το αρχιτεκτονικό κίνημα του μπρουταλισμού κατέχει κυρίαρχο ρόλο στην πλοκή της ταινίας
Έχοντας τις ρίζες του στη μεταπολεμική Ευρώπη, ο μπρουταλισμός αναπτύχθηκε κατά τη δεκαετία του ’50. Η εμφάνισή του πηγάζει από την ανάγκη ανοικοδόμησης καταστροφών που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα κτήρια αυτού του ύφους συχνά περιβάλλονται από τσιμέντο, φέρουν έντονη γεωμετρία και γραμμικότητα, όπως και εμφανή υλικά. Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι ο σχεδιασμός αυτών των κτιρίων τα θέτει σαν κάτι σίγουρο και σταθερό, το στήριγμα σε μια εποχή μετάβασης.
‘Ετσι και η σκηνοθεσία του Κορμπέ, κατά τη γνώμη μου, είναι μπρουταλιστική, στέρεα μεν αλλά καθόλου συμβατική. Γυρισμένο σε 70mm, το φιλμ είναι οπτικά άψογο. Τα χρώματα είναι βαθιά και πλούσια, οι φωτιστικές συνθήκες ατμοσφαιρικές. Όσο για τη μουσική, γεμίζει την αίθουσα και κοσμεί την εικόνα μεγαλοπρεπώς.
Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν προκύψει έντονες αντιδράσεις γύρω από την ταινία καθώς ο μοντέρ της, Ντάβιντ Γιάντσο, ανέφερε ότι χρησιμοποιήθηκε η βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης κατά τη διάρκεια του post-production
Ο απόηχος όλων αυτών, αλλά και η πιθανή παραπληροφόρηση που εξαπλώθηκε είχαν σημαντικό αντίκτυπο στη ταινία, καθώς κατάφεραν μέχρι ένα σημείο να αμαυρώσουν τα επιτεύγματά της. Σε συνέντευξή του, ο Κορμπέ ανέφερε ότι οι ηθοποιοί έδωσαν μια ολοκληρωμένη δουλειά και έπειτα συνέκρινε τις παρεμβάσεις στην ερμηνεία τους με τη δουλειά ενός κασκαντέρ. Με αυτό ήθελε να δείξει ότι ο ηθοποιός θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει και αν φτάσει σε ένα σημείο που χρειάζεται εξωτερική βοήθεια, αυτή μπορεί να του προσφερθεί.
Σε κάθε περίπτωση, ο Μπρόντι βαδίζει σταθερά στο δεύτερο του Όσκαρ. Το πρώτο το είχε κερδίσει το 2003 για τον ρόλο του στη ταινία Ο Πιανίστας. Ξεπερνώντας το ζήτημα της τεχνητής νοημοσύνης, η ερμηνεία του δεν επισκιάζεται. Ο ηθοποιός έχει βαθιά κατανόηση και σεβασμό στη τέχνη της υποκριτικής, κάτι που πλέον τείνουμε να παραβλέπουμε. Ο ίδιος έφτασε στον πυρήνα του χαρακτήρα και εξαφανίστηκε μέσα στον ρόλο.
Η διάρκεια ήταν πιθανώς ένα πρόβλημα, καθώς αγγίζει τις 3 ώρες και 35 λεπτά
Συμπεριλαμβάνοντας ένα αρκετά ευρηματικό ενσωματωμένο διάλειμμα των 15 λεπτών, η ταινία κάνει μια δήλωση. Έπειτα από τις αλλαγές που προκάλεσε η καραντίνα στις κινηματογραφικές προβολές, οι δημιουργοί της ταινίας επαναφέρουν και επαναπροσδιορίζουν αυτή τη τέχνη. Πολύ συνειδητά, χωρίζουν την ταινία σε δύο μέρη και αφήνουν υποχρεωτικό χρόνο για σκέψη.
Ο σκηνοθέτης Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ κάποτε δήλωσε πως: «Κάνουμε μία συγκεκριμένη ταινία για μία συγκεκριμένη εποχή από τη δική μας οπτική γωνία». Αυτά τα λόγια του με έκαναν να σκεφτώ το The Brutalist με διαφορετικό τρόπο. Δημιουργούνται ερωτήματα όπως: Τι θέλει να δηλώσει μια τέτοια ταινία για το σήμερα; Τι είναι αυτό που συνδέει αυτές τις χρονικές περιόδους; Υπάρχουν κοινά σημεία ή στοιχεία που μοιάζουν να επαναλαμβάνονται; Στο τέλος, μπορούμε να διακρίνουμε τη πρόταση: Το παρόν του παρελθόντος.
O Λάζλο κυνηγά μια νέα ζωή, μια νέα αρχή
Εμφανώς καταπιεσμένος από τον αντισημιτισμό, προσπαθεί να αφοσιωθεί στη δημιουργία. Ζητήματα εξουσίας, καταγωγής και πίστης περιβάλλουν τη ταινία. Ωστόσο, ως προς κάποια αρνητικά, ορισμένοι χαρακτήρες πέραν του ίδιου τείνουν να μοιάζουν ρηχοί και προβλέψιμοι ανά στιγμές. Εκτός από αυτό, το τέλος φαντάζει βιαστικό, με αναπάντητα σημεία και ερωτήματα που μένουν στον αέρα.
Το επικό The Brutalist είναι αδιαμφισβήτητα μια από καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Είναι μια ταινία πλούσια με μηνύματα που αφήνεται στην κρίση του κοινού, ώστε να μπορεί να την αποκωδικοποιήσει και να την ξεκλειδώσει μετά το πέρας της προβολής.
