H Κασσιανή-Μαρία Ναστούλη βρίσκεται εδώ και καιρό στον κόσμο του #bookstagram με τον λογαριασμό της, @whitesatinpeonie. Σήμερα απαντά στις ερωτήσεις του TFC Magazine και μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της για τα βιβλία που αγαπά περισσότερο.
Θυμάσαι το πρώτο βιβλίο που σε έκανε να αγαπήσεις τη λογοτεχνία;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, στην Γ’ δημοτικού, το 2005, τη μικρή βιβλιοθήκη στην τάξη μας που με τόση επιμέλεια και αγάπη φρόντιζε η τότε δασκάλα μου. Καθημερινά μας παρότρυνε να διαβάζουμε και να δανειζόμαστε ώστε να συζητάμε όλοι μαζί τους χαρακτήρες, τις εικόνες που μας δημιουργούσαν και τα συναισθήματα που μας προκαλούσαν οι σειρές των λέξεων πάνω στο λευκό χαρτί.
Από μικρή οι λευκές αυτές σελίδες με γοήτευαν αλλά η ιστορία που με έκανε να παγιδευτώ στον κόσμο των βιβλίων ήταν Η μωβ ομπρέλα της Άλκης Ζέη. Η γραφή, η πληθώρα των εικόνων που μου δημιούργησε, απασχολούσε το ανώριμο τότε μυαλό μου για πολλές ημέρες. Η εποχή του πολέμου που ήταν τοποθετημένο χρονολογικά ερχόταν σε πλήρη αντίφαση με την παιδική αθωότητα της εννιάχρονης πρωταγωνίστριας, με τα όνειρα και την ανάγκη της για παιχνίδι. Είναι πραγματικά ένα βιβλίο που μόνο και μόνο ο τίτλος αναβιώνει μέσα μου τα συναισθήματα που ένιωθα τις στιγμές που το διάβαζα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου με τη συντροφιά της αγαπημένης μου γιαγιάς και μου δημιούργησε τη λαχτάρα να παραδοθώ στο μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας.
Ποια είδη βιβλίων κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον σου;
Δεν είμαι επιλεκτική αναγνώστρια. Είμαι παμφάγο. Πιστεύω πως κάθε είδος βιβλίου μπορεί να με μαγνητίσει και να με καθηλώσει και η αλήθεια είναι ότι το καταφέρνει. Από φιλοσοφία, αυτοβιογραφίες, non-fiction και αστυνομικά μυθιστορήματα είμαι άνθρωπος που θα διαβάσει για να πάρει όσα περισσότερα μπορεί. Αν έπρεπε να επιλέξω και να περιορίσω τις επιλογές μου θα έλεγα ότι σίγουρα τα κοινωνικά μυθιστορήματα, με την κατάλληλη ποσότητα ιστορικών στοιχείων είναι αυτά που επιλέγω πιο εύκολα. Σίγουρα δε λείπουν στα top genres μου τα επιστημονικά και δη τα ιατρικά βιβλία. Όσο πιο πολλά μπορεί να μου μάθει ένα βιβλίο, τόσο πιο εύκολα με γοητεύει.
Ποιος είναι ένας χαρακτήρας της λογοτεχνίας που σε συνεπήρε από την ημέρα που τον «γνώρισες»;
O Μισέλ από το βιβλίο Η Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων, είναι σίγουρα από τους λίγους φανταστικούς ήρωες που ακόμη και σήμερα κυριαρχούν τις σκέψεις μου. Ένας βιβλιοφάγος, έτοιμος να κατασπαράξει ό,τι βιβλίο έρχεται στα χέρια του, μας εμπνέει να δούμε την καλύτερη πλευρά της ζωής και πως ακόμα και μέσα στη δίνη του πολέμου και τις απώλειες υπάρχει η τέχνη και η ομορφιά στον κόσμο. Πιθανώς σε κάποια κρυφή σκακιστική λέσχη με ανθρώπους από κάθε πλευρά της γης.
Έχεις κάποια αγαπημένα βιβλιοπωλεία που προτιμάς για τις αγορές σου;
Αγοράζω ειλικρινά από παντού. Με βολεύουν σίγουρα οι ηλεκτρονικές αγορές, καθώς τον τελευταίο καιρό σπάνια έχω χρόνο να επισκεφτώ τα τοπικά καταστήματα. Συχνότερα επιλέγω το βιβλιοπωλείο Πολιτεία, ενώ στην Πάτρα, όταν έχω χρόνο, επισκέπτομαι ένα μικρό μαγαζάκι με second-hand βιβλία επί της Ρήγα Φερραίου, που έχει πολλούς μικρούς θησαυρούς.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο που έχεις διαβάσει περισσότερες από μία φορές; Αν όχι, υπάρχει κάποιο που θα ήθελες σίγουρα να ξαναδιαβάσεις;
Έχω διαβάσει πάνω από τρεις φορές τον Ξένο του Καμύ. Αδιαμφισβήτητα, ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Η κυνικότητα του Μερσώ δημιουργεί ένα πέπλο γύρω του που τον καθιστά έναν γοητευτικό φίλο, μια συντροφιά που θέλεις να έχεις ένα καλοκαιρινό απόγευμα Σαββάτου στο κέντρο της πόλης. Από την άλλη, η έλλειψη συναισθήματος που χαρακτηρίζει αυτό το μικρό βιβλίο, μου δημιουργεί μια πληθώρα συναισθημάτων. Mε γεμίζει με την αίσθηση του ήλιου, της θάλασσας, της αλμύρας και προσφέρει στις μέρες που το έχω ανάγκη μια οικειότητα που λίγα πράγματα στη ζωή μού δίνουν.
Ποια είναι τα βιβλία που περιμένουν ακόμη αδιάβαστα στη βιβλιοθήκη σου;
Τα αδιάβαστα -ή για να είμαι ακριβής- μισοδιαβασμένα βιβλία κι εγώ, είναι μια ιστορία για την αιωνιότητα. Αγοράζω/δανείζομαι βιβλία πιο πολύ από όσο μπορώ να καταναλώσω. Χαρακτηριστικά μπορώ να αναφέρω το Λίγη Ζωή της Hanya Yanagihara, Η επιστροφή του βαρόνου Βένκχαιμ του Krasznahorkai, The Pandemic Century, Hood Feminism, Οδυσσέας του James Joyce, Η γέφυρα των στεναγμών, Unnatural causes. Και η λίστα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, αλλά αυτό δεν με πτοεί από το να προσθέτω νέα κομμάτια στη συλλογή μου.
Με ποιον/ποια συγγραφέα θα ήθελες να βγεις για ένα ποτό;
Συγγραφέας, ποτό κι εγώ: σίγουρα μιλάμε για τον Καμύ. Τα έργα του έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην αναγνωστική μου πορεία. Από τον Ξένο, στον Πρώτο Άνθρωπο κι από εκεί στον Μύθο του Σίσυφου. Θα μπορούσα να μιλάω μαζί του επί ώρες, σε ένα μικρό σκοτεινό μπαρ στο Οράν, με τη συνοδεία καπνού και μουσικής κάπου στη δεκαετία του ’40. Να μιλάμε επι ώρες για τη λογική του παραλόγου, για τον θάνατο, τον έρωτα, αν αυτός υφίσταται.
Χρειάστηκε ποτέ να αναβάλεις τα σχέδιά σου για να τελειώσεις κάποιο βιβλίο που διάβαζες; Ποιο βιβλίο ήταν αυτό που δεν μπορούσες να αφήσεις με τίποτα από τα χέρια σου;
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω προτιμήσει τη συντροφιά ενός βιβλίου από τις κοινωνικές συναναστροφές μου. Ακόμη κι έξω έχω επιλέξει την παρέα του βιβλίου μου από πολλές άβολες συζητήσεις. Επίσης, αισθάνομαι περισσότερη ασφάλεια πάντα να κυκλοφορώ έχοντας ένα βιβλίο μαζί μου, just in case. Πρόσφατα έχασα τον ύπνο μου για να ολοκληρώσω το Πατσίνκο, το οποίο για μία εβδομάδα με ακολουθούσε παντού, από το κρεβάτι, στη σχολή, στο αυτοκίνητο. Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα για τη ζωή μιας οικογένειας και των απογόνων της στα χρόνια του πολέμου που περιγράφει αναλυτικά τις διακρίσεις έναντι των Κορεατών και τη σχέση τους με την Ιαπωνία. Επομένως, οι λιγότερες ώρες ύπνου το άξιζαν.
Αν η ζωή σου γινόταν βιβλίο, τι τίτλο θα είχε;
«Μία σειρά ατυχών γεγονότων και ταλαιπωριών». Δεν χρειάζονται σχόλια.
Ποιο βιβλίο θα πρότεινες ανεπιφύλακτα στ@ς αναγνώστ@ς του TFC Magazine;
Μίλησα γι’αυτό παραπάνω αλλά το Πατσίνκο της Min Jin Lee είναι το δεύτερο καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος. Μεγάλο, πλούσιο σε χαρακτήρες και ιστορικά στοιχεία σε κρατάει με τις ώρες και δε σε αφήνει να το αφήσεις. Εναλλακτικά, αν τα μεγάλα βιβλία δεν ταιριάζουν με τα γούστα σας, προτείνω ανεπιφύλακτα το Almond της Won-Pyung Sohn.
